Examenstress… en hoe de spanning nog wat oploopt

Gistermorgen om 09.30 uur werd ik verwacht in Vlissingen voor mijn examen WFT-Hypotheken PE. Voor de niet-insiders op dit gebied: een hypotheekadviseur moet elke twee jaar opnieuw een wettelijk verplicht examen doen voor de vakgebieden waarin hij of zij adviseert. Niet geslaagd betekent einde job en zelfs einde vergunning, of ik zou personeel aan moeten nemen met het betreffende diploma. Dus, er was wel redelijk sprake van een ietwat gezonde spanning gistermorgen. Het liefst haal je dit tenslotte toch in 1x.

Stap 1: netjes op tijd vertrekken

Juist afgelopen nacht besloten de weergoden nog wat extra sneeuwvlokken cadeau te doen, dus ik stond al vroeg de ruiten van mijn auto te krabben en ontdooien. Goed voorbereid als ik was, stapte ik comfortabel op tijd mijn auto in. Alles was startklaar, totdat… ik ging zitten.

Mijn fors langere wederhelft had gisteren in de auto gereden, wat betekent dat deze voor mij nog in ‘spartelstand’ stond. Je zou zeggen, schuif ‘m dan even naar voren, maar juist daar stropte het. Help, ik kreeg er geen beweging in!

Dan maar zo vertrekken? Niet echt een optie, want helemaal onderuit gezakt kon ik maar net met de tippen van mijn tenen bij de pedalen. Ik probeerde en probeerde. Maar helaas, trekken, duwen, op mijn kop gaan staan, niks hielp. Er ontstond toch een lichtelijk ongemakkelijk gevoel nu..

Stap 2: op zoek naar hulp

Op hoop van zegen dan maar 300 meter gereden naar het garagebedrijf verderop in mijn straat. Fijn dat ik daar zo dichtbij woon en dat ze daar zo behulpzaam zijn. De eigenaar probeerde ook om beweging in de stoel te krijgen, eveneens tevergeefs. Op zoek naar het euvel dook hij met een zaklamp onder de stoel. Daar had hij de boosdoener al snel gevonden: een pen.

De pen lag in de rails waar de stoel over schuift. De eigenaar van de garage had dat pas bij iemand anders ook meegemaakt, wist hij me te vertellen. Het gevolg: de hele stoel moest eruit, want die pen was ongrijpbaar en kapot maken ging ook niet lukken. Tijdsduur van die operatie: een paar uur… HELLUP!!!

Stap 3: zo op tijd mogelijk te laat komen

Gelukkig, als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Na wat speurwerk op het terrein werd nog een ietwat oude Megane gevonden, die ondanks een versleten interieur technisch gezien nog zeker goed genoeg was om mee naar Vlissingen te rijden. Terwijl de monteur zijn best deed om deze wagen sneeuw- en ijsvrij te maken, belde ik maar al eens naar het exameninstituut. Want ja, op tijd komen ging nu natuurlijk echt niet meer lukken. Even later belden ze terug om aan te geven dat ik mocht komen, maar dat ze niet konden garanderen dat ik nog binnen mocht. Dus kom maar, rijd voorzichtig en dan zien we wel. Juist. Helder. Of eigenlijk niet, maar ja.

Stap 4: alsof je nog niet stress genoeg hebt

Eindelijk onderweg kom ik bij de Westerscheldetunnel. Je weet wel, daar waar de tolpoortjes netjes open gaan als je er met je T-tag aan komt rijden. Voel je ‘m al aankomen? Ja hoor, vandaag dus niet. Ik achteruit terug tussen de poortjes door – dat heeft me ooit al eens een autoportier gekost – en met gevaar voor eigen leven naar de kassa gemanoeuvreerd. Daar betaald en daarna gelukkig in 1x goed gereden naar Vlissingen. Want ook dat is, met al die nieuwe wegdelen voorbij de Westerscheldetunnel die nog niet helemaal klaar zijn, niet vanzelfsprekend.

Stap 5: of je wel even op wilt schieten

Geparkeerd en naar binnen geglibberd bij de examenlocatie. Ik mocht zowaar nog binnen!  Maar of ik wel even op wilde schieten, want mijn stoel was gereserveerd voor de volgende persoon op een bepaald tijdstip. Dus beginnen was op eigen risico. Ook weer zo’n alles behalve stress-verminderende factor. Maar goed. Toch ingecheckt, geïnstalleerd, ingelogd, adem in, adem uit, en begonnen aan het examen.

Nadat de eerste paniek gezakt was van de eerste vraag, om de één of andere duistere reden maken ze daar altijd zo’n twijfelgeval van, ging het daarna merendeels vlot. 24 soms lastige opdrachten later was ik toch netjes binnen de tijd klaar.

Stap 6: GESLAAGD

Ziezo. De ergste stress was achter de rug. Ik had het examen gemaakt en kon nu alleen nog maar afwachten. Teruggekomen in mijn vervang-bolide heb ik meteen even ingelogd op mijn werkmail. De toezicht-dame wist me immers te vertellen dat het voorlopige resultaat gelijk (er stond binnen 48 uur) naar mijn mail gestuurd zou worden. Het laatste beetje spanning viel nu als een blok van me af. Er stond ‘GESLAAGD’!